Depresja to ciężka choroba psychiczna, w końcu sama walka z nieleczoną chorobą może trwać nawet pół jego życia, bądź nawet wyjście z tego stanu dla takiego człowieka nie będzie możliwe. Ale czy osoby z czynnie działającą depresją powinny wchodzić w związki?
Brak niezależności
Związek z prawdziwego zdarzenia jest możliwy tylko pomiędzy dwiema niezależnymi osobami, kiedy jedna uzależnia się od drugiego, w ten sposób staje się przedmiotem działania drugiego, przez co to już nie jest związek, ale znęcanie się. Osoba z depresją nie ma odwagi, by być niezależnym, grozi jej w końcu niebezpieczeństwo utraty partnera; poczucie małej wartości siebie sprawia, iż pojawia się ryzyko, że inni przestaną się z tą osobą liczyć, co doprowadzi zapewne do rozpadu związku.
Strach przed utratą partnera
U takich ludzi w związkach lęk przed stratą partnera jest na porządku dziennym. Człowiek z depresją stara się, być częścią życia partnera, ze świadomością miłości pełnej poświęcenia, nie licząc się z tym co sam potrzebuje. Autentyczność takiej miłości zależy od tego, czy pomimo świadomości niebezpieczeństwa utraty partnera (niesie to ze sobą każde zaangażowanie się uczuciowo), potrafi się pozostawić sobie przestrzeń własnego rozwoju i jednocześnie kogoś kochać. Dlatego też miłość podczas czynnej depresji potrafi być bardzo ciężka, lub nawet może nie istnieć, z racji tego iż depresja jest bardzo taksującą psychicznie chorobą.
Bezwarunkowa miłość
W ostateczności człowiek z depresją, pozwala na to, że partner, może nawet go/ją zdradzić a i tak będzie w stanie wrócić, co sprawia iż osoba z depresją czuje się tylko gorzej, a w ten sposób stara się zapewnić sobie zapewnić poczucie, że nigdy nie utraci ona obiektu miłości, nieważne czy partner będzie zachowywał się normalnie, czy też nie. Dlatego też osoba z depresją raczej powinna trzymać się z dala od związków, aż do czasu kiedy nie naprawi swoich problemów.
